من فکر میکنم

دنیا برای اتفاق های عاشقانه

کوچک است...

کنارت که هستم
عمیق تر نفس می کشم...
هوای باهم
بودنمان را
می بلعم
ومبتلا تر می شوم...
کنارم بمان
اگر میخواهی زنده بمانم...
توهنوز با تمام نبودنت؛
تمام بودن منی...

انقدر دوستت دارم

که خودم هم نمیدانم
چقدر دوستت دارم


هربار میپرسی چقدر؟
باخودم فکر میکنم:

دریاچطور حساب موج هایش را
نگه دارد؟!

پائیز ازکجابداند
هربار چندبرگ از دست میدهد؟!

ابرها چه میدانند
چندقطره باریده اند؟!

خورشید مگریادش مانده
چندبار طلوع کرده است؟!

ومن
چطور بگویم که،چقدر،
دوستت دارم...